இதோ நம் தாய்
வயலட்
எதிர் வெளியீடு
***
அறிவும்,
உணர்வும் தொட்டுக்கொள்ளும் வியாகூலப் புள்ளி
முன்கதை, கதை என்று இரண்டு பகுதிகளாக சொல்லப்பட்டிருக்கும் இந்த நாவலில் அல்லது குறுநாவலில் - முன்கதையில் கி.மு 500 களில் புத்தர், ஆனந்தர், அகத்தியர் குறித்த உரையாடல்கள் சொல்லப்படுகின்றன. அதைத் தொடர்ந்து 1880 களில் கே.எஸ் - மொழிபெயர்ப்பாளர். ஜேஜே பத்திரிகை நடத்துபவர், அவர் மனைவி மார்கரெட் மொழிபெயர்ப்பாளர், பேசப்படுகிறார்கள். பிறகு 2020 களில் நாவலின் பிரதான பாத்திரமான ஆனந்தி குறித்த வாழ்வியல் கதை.
***
ஒரு நாவலை கதை, கதையோட்டம், மொழி, காலம், உணர்ச்சிகள், வடிவம், பார்வைகள் அல்லது தத்துவம் போன்றவற்றை முன்வைத்து நாம் விசாரிக்கலாம். இந்த நாவலை, அதன் வடிவம் மற்றும் அது தரும் பார்வைகள் இவற்றை வைத்து பரிசீலிக்க முயலலாம் என நினைக்கிறேன்.
***
சமீப காலத்தில் சிறுகதை, குறுங்கதை, நீள்கதை, குறுநாவல், நாவல் இவற்றுக்கிடையேயான எல்லைக் கோடுகள் தம் வசமிழந்து இயங்குகின்றனவோ என்ற கேள்வி எழுகிறது. எதையும் இறுக்கமாக வரையறுத்து அடைத்துவிட முடியாது என்றாலும், ஒன்றை இன்னொன்றாக கொள்வதற்கு முகாந்திரமில்லை.
***
இதோ நம் தாய், 2200 வருடங்களை நான்கு துண்டுகளாக்கி - சமமான துண்டுகளாக அல்ல -- படைப்பை அணுகியிருக்கிறது. அதற்கிடையே அவற்றின் வரலாற்றை அல்லது வாழ்வனுபவத்தை ஊடாக செலுத்திப் பார்த்திருக்கிறது. நவீன நாவலின் அடையாளமாக முற்றுப்பெறும் கதையாக அமையாமல் தொடர்ந்து நிகழ்ந்துகொண்டே இருப்பதாக முடிந்திருக்கிறது.
எல்லா கால அடுக்குகளும் சமகால மொழியிலேயே மீள்பார்வையாக சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. ஆகவே கதையை பூமியின் முடிவற்ற கண் ஒன்று நமக்கு 2200 வருடத்தின் துண்டுகளைச் சொல்கிறது. அபிப்ராயங்களையோ யூகங்களையோ, தீர்ப்புகளையோ கொண்டிருக்காத கண்ணாடிக் கண் என்பது குறிப்பிடத்தகுந்தது.
ஆனந்தருக்கு புத்தர் சொன்ன ஒரு சொல்லையும் கூட மாற்றாமல் அப்படியே சொல்லும் அபாரமான நினைவாற்றல் உண்டு. பிறருக்கான தொண்டினால் தனது பரிநிப்பாணத்தையும் தவிர்த்துக் கொண்டவர். புத்தரின் சொற்களை சற்றும் மாற்றாமல் அப்படியே நினைவிலிருந்து சொன்னாலும், அந்த ஒரே சொல் எப்போதும் அதே அர்தத்தைத் தருகிறதா என்ற கேள்வி ஆனந்தருக்கு இருக்கிறது.
1800 களில் ஹெர்மன் இருவரும் இணைந்து பாலி மொழியிலிருந்த படைப்பு ஒன்றை மொழிபெயர்க்க முயன்று ஏதோ குறையாக உணர்ந்து, அதை முடிக்காமல் விட்டிருக்கும் சிறிய பகுதி.
மற்றொன்று சுதந்திரப்போராட்ட காலத்தில் சிறையில், ஜே.ஜே வை சந்திக்கும் மார்க்ஸிய மனம் கொண்ட கே.எஸ். சிறையிலிருந்து வெளிவந்து தொடரும் நட்பு. ஜே.ஜேவுக்கும் , பௌத்தத்திலிருந்து கிறித்தவத்துக்கு மாறிய மார்கரெட். தனக்கு பரிசாக தரப்பட்ட தம்மபதத்தை மொழிபெயர்ப்பு செய்ய கே.எஸ்.சிடம் தரும் மார்கரெட்.
இறுதியாக சமகாலத்தில் கொரோனா காலத்தை கடந்து வாழும் திருநங்கை ஆனந்தி
* * *
கதை விளிம்புகள்:
இந்த நாவல் அல்லது நாவெல்லா, ஆனந்தி என்ற கதாபாத்திரத்தையே மையப்படுத்தி சுழல்கிறது. இதில் யாஸ்மின், கௌதமி, மாலதி, கவின், யசோதா, அன்பு எனும் பூனை என எல்லாமே ஆனந்தியுடன் மட்டுமே தொடர்புகொண்டிருப்பவை. அவற்றுக்கென்ற தனி நிகழ்வுலகு எதுவும் இல்லை. தன்னிலையில் சொல்லப்படும் கதை என்று எண்ணும் அளவுக்கு மொத்த கதையும் ஆனந்தியைச் சுற்றியே வருகிறது.
சற்று நிதானித்து கவனித்தால், இது ஒரு ‘நான்’ வகை கதையாக அமைந்துவிடக்கூடாது எனும் எச்சரிக்கையுணர்வுடனும், அதற்கு இசைவாக 2200 ஆண்டுகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு கதைசொல்லும் கண் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது.
தோராயமாக 2024-ல் சொல்லப்பட்டிருக்கும் கதை. ஆனந்தி ஒரு மொழிபெயர்ப்பாளர். பணிபுரிபவர். தந்தையை இழந்தவர். அம்மா கௌதமியால் வளர்க்கப்பட்டு, தான் பிறப்பால் ஆணாக இருப்பினும், பெண்ணாக மாறிவருவதை உணர்ந்து, தயக்கங்களுக்குப் பின் வீட்டில் சொல்லி, அதனால் ஒவ்வாமை உருவாகி, வீட்டை விட்டு வெளியேறி, யசோதா, யாஸ்மின் போன்ற சிநேகிதர்களுடன் இருந்தவர். விலகியவர். மனச்சோர்வு நோயால் பீடிக்கப்பட்டு அதற்கான மருத்துவ ஆலோசனைகளால் வழிநடத்தப்பட்டிருப்பவர். அவரது நண்பர்கள் பலருமே கூட இத்தகைய டிப்ரஷனால் பாதிக்கப்படிருப்பவர்கள்.
தான் இந்துவாக இருந்தாலும் அன்னை மேரியால் ஈர்க்கப்படுகிறார். அதற்கு இரண்டு காரணங்களை அனுமானிக்கலாம். ஒன்று கிறிஸ்துவிடம் ஆங்கில பிரார்த்தனை செய்ய முடிகிறது. ஆனந்தி ஆங்கிலத்தில் மூலமாக யோசித்து தமிழில் பிரார்த்தனையைச் சொல்ல முயல்கிறார். மற்றொரு காரணம் ‘இதோ நம் தாய்’ என்று வாசகம் எழுதப்பட்ட மேரியின் உருவம் மனதில் அழுந்தப் பதிகிறது. நண்பர்களின் நட்பு, பிறகு விலகல் என்று மாறும் நாட்களின் ஓட்டத்தில், புத்தகங்களையும், பூனைக்குட்டியையும் துணையாக கொண்டிருப்பவர். பௌத்த தம்மபதம் மேல் வாசிப்பு ஈடுபாடு கொண்டிருப்பவர். தம்மபதத்தின் மூலத்திலிருந்து மொழிபெயர்த்த 18ஆம் நூற்றாண்டு மற்றும் 1940களில் வாழ்ந்த கே.எஸ் போன்றவர்களுடன் உரையாடும் பிரமையுடம் நாவல் முடிவடைகிறது. இந்த நாவல் மேலும் சற்று நீண்டு வளர்ந்திருக்க வேண்டிய ஒன்று என்பதே என் அபிப்ராயம்.
ஆனந்தி உயிரியல் ரீதியாக ஆண் என்றாலும், பெண் உணர்வு கொண்டவளாக மாறத்தொடங்கி தனது 25-ஆவது வயதில் அதை தனது அம்மாவிடம் வெளிப்படுத்தும் வரை, புற உலகுக்கு ஆணாகவே காணப்பட்டாலும், நாவலில் ஆரம்ப கால ஆனந்திக்கு ஆணின் பெயரோ, அன் விகுதியோ சேர்த்து சொல்லப்படவில்லை. நாவல் ஆரம்பத்திலிருந்தே, ஆனந்தி என்றே இருப்பதால், கதைசொல்லும் கண்ணுக்குள் ஆனந்தியின் கண் மறைந்து செயல்படுவதாக பார்க்கவே இடமிருக்கிறது.
வேறுவகையில்
சொல்வதானால், ஆனந்திக்கு தான் ஆணாக இருந்த நினைவோ அல்லது ஒப்புதலோ, மனவிருப்பமோ சமகாலக்
குரலில் இருப்பதில்லை என்பதிலிருந்து ஒருவாறாக யூகிக்கலாம்.
ஆனந்தியின்
குணாதியங்களாக இருப்பவை, அவள் ஒரு மொழிபெயர்ப்பாளர், தீவிர நவீன இலக்கிய வாசகி, பெருமளவும்
ஆங்கில வாசிப்பு, தனிமை விரும்பி, மகிழ்ச்சியை நாடி இருக்கும் மனம் கொண்டவள், சிக்கலான
ஆழ் யோசனை அமைப்பு கொண்டவள்; இன்னதென்று சொல்லிவிடமுடியாத ஒருவித ஏக்கத்தை உள்ளூர கொண்டிருப்பவள்;
உடைந்து விடாதவள்; நெகிழ்ச்சியானவள். நட்பையும்,
செல்லப்பிராணிகள் மேல் அன்பும் கொண்டவள். மனச்சோர்வு நோயால் டிப்ரஷனால் பீடிக்கப்பட்டிருப்பவள்.
மூன்று அம்சங்கள்.
நாவலில்
மூன்றுவித அம்சங்களின் தாரைப் படிவுகளைக் காண முடிகிறது. புத்த தத்துவம், கிறித்தவம்
மற்றும் ஒரு திருநங்கையின் அகவாழ்க்கையும் சுய கேள்விகளும்.
பௌத்தம்
பௌத்தத்தில்,
மகாயானம் மற்றும் ஹீனயானம் என்ற பிரிவுகள் உண்டு. ஹீனயானத்தின் தேரவாதம் இருக்கிறது.
அது புத்தரை மனிதப் பண்புடனேயே அணுகுகிறது. மஹாயானம் புத்தரை தெய்வீக உருவாக பார்க்கிறது.
இதில்
மூன்று முக்கிய சொற்கள் உண்டு. நிப்பாணம் என்ற பாலி மொழிச்சொல். (அது சமஸ்கிருதத்தில்
நிர்வாணம்.) பரிநிப்பாணம். மகாபரிநிப்பாணம்.
நிப்பாணம்
என்பது கம்மம் இழந்தபின் அடைவது. ‘கம்மம்’ என்பதான
செயல் என்பது, ஒரு பிக்கு தமக்கென ஒரு விளைவை உருவாக்காத ஒரு செயலை செய்வது. செயலுக்கு
விளைவு இருக்கும். ஆனால் அதன் பலன் அவரைச் சாராது. பிறர் நலன் கருதி அமையும். இப்படி
இருப்பவர் அடைவது நிப்பாணம். உடல் எஞ்சும்.
கம்மம்
அடைந்து, பிறகு எஞ்சிய அந்த உடலையும் அழித்தபின் அடையும் நிலை பரிநிப்பாணம். பொதுவாக
இறந்தபின் எஞ்சும் உடலின் மூலக்கூறுகள், அதை ஒத்த மூலக்கூறுகளோடு இணைந்து கொள்ளும்.
அதனால் மறுபிறப்பு உருவாகும். அப்படி இணையாமல் முற்றிலுமாக அழிவது பரிநிப்பாணம். புத்தர்
அடைந்த பரிநிப்பாணம் என்பது மகாபரிநிப்பாணம். அதை அடைந்தவர் புத்தர் ஒருவரே.
போதிசத்துவர்கள்,
மக்கள் நலன் கருதியே செயல்படுபவர்கள். அவர்கள் பரிநிப்பாணம் அடைவதில்லை என்று கருதப்படுகிறது.
அதாவது மக்கள் நலனுக்காக, மறுபிறவி சுழற்சிக்கு ஆளாபவர்கள்.
கிறித்தவம்:
அடுத்து
கிறித்தவம். மக்களின் பாவங்களிலிருந்து மீட்படைய தன்னையே ஈந்த இயேசுபிரான். மனிதன்
பிறக்கும்போதே பாவத்தில் விழுகிறான் என்ற கருத்தாக்கம். தாயாவதாற்கு கரு உதிக்க வேண்டிய
கட்டாயமில்லை என்ற பாவங்கள். மேரியின் உலகத் தாய்மை.
பால் மாற்றம்
அடுத்து ஒரு ஆண் தன்னை பெண்ணாக உணர ஆரம்பிக்கும்போது, ஆணென்ற பாவங்களிலிருந்து விலகுகிறான். பெண்மை, தாய்மை, தோழிகள் போன்ற உணர்வுகள் குறித்த எண்ணங்களில் இழுபடுகிறார்கள். குழப்பமிகுந்த சுய மாற்றம், அதை ஏற்காத சமூகத்துடனான போராட்டம். தனது மாறிய உணர்வுக்கு கிடைக்க வேண்டிய அங்கீகாரம் பற்றிய ஏக்கம் அல்லது கோபம். ஏமாற்றங்கள். தான் பெண்ணாக உணர்ந்தாலும், மற்றொரு பெண்ணுக்கும் அவளுக்கும் இயல்பிலேயே இருக்ககூடிய போதாமைகள் அதனால் மனதுக்குள் உருவாகும் இழுபறிகள்.
***
மனம், அறிவு, ஆனந்தி
மனம்
என்பது உடல் மற்றும் அறிவு இரண்டினாலும் நெகிழ்வான விளிம்புகளைக் கொண்ட குளத்தைப் போன்றாகிறது.
உடல்நலம் பாதிக்கும்போது மனம் சமன் குலைகிறது.
அறிவின் தூண்டலாலும் அதன் பரப்பில் அலைகள் உருவாகின்றன. ஆனந்திக்கு
இந்த இரண்டுமே பிரச்சனையாக இருக்கிறது. தனது
மாற்றம், குடும்பத்தால், நட்பால், சமூகத்தால் அங்கீகரிக்கப் படவேண்டும், பெண் அடையாளத்துக்கு
கிடைக்கவேண்டிய முழு அர்த்தம் தனக்கு அளிக்கப்படவேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு இருக்கிறது.
ஆனந்தி
அடிக்கடி அழுதுவிடுபவள் என்பதால் “உனக்கு ஈஸ்டிரோஜன் ஸ்ட்ராங்காக இருக்கிறது” என்று
அவள் தோழி யசோதா கிண்டலாக சொல்கிறாள் அது பெண்ணுக்குரிய ஹார்மோன். ஆனால் அது
இல்லாமலேயெ ஆனந்திக்கு பெண்ணுக்குரிய அழுகையுணர்ச்சி இருப்பதாக தோன்றுகிறது. இந்த உடல் - மன சிக்கல் என்பது ஆனந்தியின் பாடுகளுள்
ஒன்று.
தனது
பெண் தோழிகளைப் போல தான் கருவுற முடியாதா என்றொரு எண்ணம் ஆனந்தியின் போகப்போகத்தான்
ஏற்படுகிறது. ஆனால் அதன் சாத்தியமின்மை அவளைப் படுத்துகிறது. ஆனந்தி ஒரு
நாள் கடற்கரையில் அமர்ந்திருக்கும்போது சின்னஞ்சிறு நாய்க்குட்டிகளைப் பார்க்கிறாள். அப்போது ஒரு நாய்க்குட்டியைக் கூட தான் வளர்க்க முடியாதா
என்று கேள்வி தோன்றுகிறது. அதையொட்டியே “அதென்ன கூட?” என்றொரு சொல் என்று தன்னையே கேட்டுக்கொள்கிறாள். உணர்வின் பரிதவிப்பை அறிவின் மூலம் ஆராயக்கூடிய
இந்த இடம்தான் நாவல் சொல்லும் ஆனந்தியின் நிலைமை.
சு.சமுத்திரத்தின்
வாடாமல்லியும், சு.வேணுகோபாலின் பால்கனிகள் இந்த களத்தில் வந்த கதைகள். பால்கனிகளில்
ஒரு குழந்தைக்கு தாயாக மாறும் சில கணங்கள் சொல்லப்பட்டிருக்கும். நிப்பாணம் என்ற சுயவரலாற்று
நாவல் - சுவேதா எழுதியிருக்கிறார். ஆனால் அவை
தொடாத இடங்களை இந்த குறுநாவல் தொடுகிறது. ஏனென்றால் இதில் தனது உணர்வுகளை தனது அறிவின்
மூலமாக நிரடிக்கொண்டே இருக்கிறாள் ஆனந்தி. எதிர் பால் ஈர்ப்பாக இருக்கும்போது கூட,
ஆனந்திக்கு ஏ.கே.ராமானுஜன் மேல் ஈர்ப்பு உருவாவதாக உணர்கிறாள்.
அடுத்ததாக
அறிவுப்பக்கத்தில் - ஆனந்தி வீட்டிலேயே நிறைய தீவிர இலக்கியப் புத்தகங்கள் வாசிப்பவள்.
இப்படி புரியாத புத்தகங்களை எல்லாம் படித்துதான் நீ புத்தி கெட்டு அலையறே என்று அம்மா
கௌதமி அடிக்கடி சொல்கிறாள்.
போராட்ட
ஊர்வலங்களில் கலந்து கொள்ளும் ஆனந்தி “போராட்டம் என்பது கோரிக்கைகளால் அல்ல. அதிகாரத்திடம்
வேண்டுதல் அல்ல. மாறாக நம்மை சுற்றி இருப்போரிடமான வேண்டுதல்” என்று சொல்வது அவளது மனப்போராட்டத்துக்காண கண்ணியாகவும் வைத்துப் பார்க்க
இடமுண்டு.
இப்படியான
மிகுமென் உணர்வுகளை தனது அறிவினால் நிரடிக்கொண்டே இருக்கிறாள் ஆனந்தி. ஆகவே, அவளது
இருப்பு சார்ந்த சிக்கலின் பரிமாணம், மேலோட்டமான சமூக அந்தஸ்து, அங்கீகாரம், சமூகத்தின்
இரண்டாம் பட்சப் பார்வைகள் போன்றவை குறித்தது அல்ல என்பதை நாம் உணரமுடிகிறது.
அவள் தன்னை எவ்வாறு உணர்கிறாளோ, அவ்வாறாகவே - அவளுணரும் அவளை - நாமும் அங்கீகரிக்கவேண்டும், பிறவற்றை நீங்கள் அப்படியே ஏற்பது போல, தன்னையும் அப்படியாகவே - பிரத்யேக கருணைகள் இல்லாமல் - ஏற்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறாள். ஆனால் இதில் உணர்சிவயமான குழப்பம் ஒன்றில் அவள் இருக்கிறாள் என்பதையும் பின்னால் பார்ப்போம்.
நாவலில்
“நீ எப்போதும் நிகழ்காலத்தில் வாழ முடியாது. கடந்த காலத்திலும் வாழ வேண்டியுள்ளது”
என்று ஒரு வரி உள்ளது. நமக்கு இருப்பவை எண்ணங்களும், நினைவுகளும். இரண்டும் ஒன்றல்ல.
நினைவுகள் இறந்தகாலத்தை இங்கிருந்தபடியே வருடிப் பார்க்க முனைவது. எண்ணங்கள் நிகழையும்,
கடந்தகாலத்தையும், எதிர்காலத்தையும் ஊசலாடியபடி உரசிக்கொண்டே இருப்பது. இது அறிவினாலும், உணர்ச்சிகளாலும் இடையறாது நடக்கும்
இயக்கம். இதுதான் ஆனந்திக்கு நிகழ்ந்துகொண்டே இருக்கிறது. இந்த தன்மையால்தான் இந்த நாவல், இந்த வகை பிற நாவல்களிடமிருந்து
மாறுபட்டிருக்கிறது என்று சொல்லலாம்.
அறிவு என்பது குணம் அல்ல. அடையாளம் அல்ல. அது இயக்கப்பாடு கொண்டது. சுழலாமல் இருக்கையில் பம்பரம் ஒரு பம்பரம் அல்ல. அதில் பம்பரத்தன்மை இல்லை. அல்லது உறைவு நிலையில் இருக்கிறது. அறிவும் அத்தகையதே. இயக்கத்தால் உருப்பெறுவது.
பம்பரம்
விளையாடி இருப்பவர்களுக்கு தெரியும். கயிற்றினால் இழுபட்டு தரையிறங்கி சுழலும் பம்பரம்
வட்டமாக தற்சுழற்சியில் அலைந்து ஒரு புள்ளியில் நிலை நின்று சுற்றும். சில கணங்கள்
அசையாமல் இருப்பது போல தோன்றும். அடுத்த கணம் அலைந்து இளகி படுத்துவிடும். ஒருவிதத்தில்
அறிவும் - அறிவின் ஆசையும் - அப்படியானதே. ஒரு ‘அசைவின்மை கொண்டிருக்கும் அசைவுக்காக’
எப்போதுமே ஆசைப்படுவது. தற்சுழற்சி.
அறிவு
தெளிவைக் கொடுக்கும் என்று நாம் சொல்வதே ஒருவகையில் சுயமுரண்தான். ஏனென்றால் அறிவு
ஓரிடத்தில் சாய்ந்து கொள்ளாதது. சாய்வுகளும்,
சார்புகளும் அறிவியக்கத்தை தள்ளி நிறுத்தும் தன்மை கொண்டவை. அறிவு தெளிவை அடைந்தாலும்
தெளிவுக்கான காரணம் என்ன என்று தேட ஆரம்பிக்கும் தன்மை கொண்டது. அதிர்ந்துகொண்டே இருக்கும்
தந்தி அது.
லாசரா
வின் ‘கன்னக்கோல் சாத்தவும் ஒரு மூலை வேண்டுமே” என்ற வரி ஒன்று உண்டு. கன்னக்கோலின்
தன்மை துளையிட்டுக்கொண்டே செல்வது. ஆனால் அதை எங்கே கொண்டு வைப்பது? அறிவும் அப்படி
ஒரு சொற்பகால சாந்தி பெறும் நிலையுமிருக்கும். அதற்கு அப்படி ஒரு மூலை தேவைப்படுகிறது
என்ற உள்விசாரம்தான் அந்த வரி சொல்லும் சூசகம்.
இந்த
நாவலில் கூட ஆனந்தரிடம் கேட்கும் கேள்விகளில், உணர்ச்சியை நினைவு வைத்துக் கொள்ள முடியுமா
என்றொரு கேள்வி இருக்கிறது. நினைவிலிருக்கும் உணர்ச்சி மற்றொரு நினைவுதானே.
பம்பரம்
ஒரு அசைவின்மை கொண்ட அசைவாக இருப்பது போல, அறிவை அறிவால் கட்டி நிறுத்துதல், தள்ளி
நிறுத்துதல் என்பதை மத தத்துவங்கள் பரிந்துரைக்கின்றன. அது சுயம் அறிதல், தியானம்,
பிரார்த்தனை, நிப்பாணம் என பலவகையாக.
நாவலில்
ஆனந்தர் தூங்கி எழுத்து வந்தவுடன் பரிநிப்பாணம் கிடைத்ததா என்று மஹாகாஷ்யபர் கேட்கிறார்.
கனவுகளற்ற மாசற்ற தூக்க நிலையையும் நிப்பாணம் என்கிறது பௌத்தம். இந்து தத்துவ மரபில்
இதை சுஷூப்தி என்பர்.
இங்கே நிறுத்திக்கொண்டு, நாவலுக்கு இதன் விசாரணையைத் தொடங்கலாம்.
ஆனந்தியின் தன்னுரையாடல்கள்.
தான் எப்போதும் மகிழ்ச்சியாகவே இருக்கவேண்டும் என்ற ஆனந்தியின் விழைவு அவள் நம்பும் மதம் சார்ந்த நம்பிக்கைகளுக்கு மாறாக இருக்கிறது. கடவுள் என்கிற விஷயத்தை ஏற்பதில் அவளுக்கு உடன்பாடு இருப்பதில்லை. ஆகவே கடவுள் என்று ஒன்று இல்லை எனும் பௌத்தம் மேல் அவளுக்கு ஈடுபாடிருக்கிறது. பிரார்த்தனையில் ஈடுபாடு இருக்கிறது. தேவகுமாரனிடம் நேராக பேசுகிறாள். மேரியிடமும் பேசுகிறாள். பிறப்பு என்பதே பாவக்கடல் என்ற மத நம்பிக்கைக்கு மாறாக சந்தோஷமாக இருப்பதற்கே நாமிருக்கிறோம் என்று நம்புகிறாள்.
தனது தோழி யாஸ்மின் கருவுற்றிருக்கிறாள் என்றறிந்து மகிழ்ந்தாலும், தன்னுடைய தோழியின் அன்பு பரிபோவதோ, பகிரப்படுவதோ அவளுக்கு ஏமாற்றத்தையளிக்கிறது. “என் மேல் உனக்கு கோபம்தானே” என்று யாஸ்மின் கேட்கும்போது, இல்லவே இல்லை என்கிறாள் ஆனந்தி. அபப்டியென்றால் “மாலதி திருமணம் ஆனபோது என்ன சொன்னாய் ? அது எப்படி?” என்று கேட்க, “நீ என் உயிர்த்தோழி. உன்னிடம் கோபம் கொள்வேனா?” என்கிறாள். “அப்போது நான் வேறு ஒருவராக இருந்தால் என்ன செய்வாய் ?” என்று கேட்க, பதிலின்றி இருக்கும் ஆனந்தியின் மனத்தை நாம் கவனிக்கமுடிகிறது.
தன்னை ‘தான் இருப்பது போல இயல்பாக ஏற்கவேண்டும்’ என்று எதிர்பார்க்கும் ஆனந்தி, சக தோழி திருமணம் செய்துகொள்வதையும், கருவுறுவதையும் அவளுடைய இயல்பாக ஏற்க முடிவதில்லை. அழுகிறாள். ஒருவருடைய உணர்வுச் சிக்கலை, இவ்வளவு கறாராக நாம் மதிப்பிடக் கூடாது என்றாலும் தர்க்கமும், அறிவுசார்பாகவும் தன்னை நிறுவிக் கொள்பவளிடம் இந்த தடுமாற்றம் அல்லது ஊசல் அமைந்திருப்பதை நாம் கவனிக்கத்தான் வேண்டியிருக்கிறது.
பூர்வகதையைத் தொடர்பு படுத்தாமல் நாவலை நாம் கிரகிக்க இயலாது.
2200 ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்த ஆனந்தருக்கும், 2020ல் உள்ள ஆனந்திக்கும் ஒரு கோடு கிழிக்கலாம். ஆனந்தருக்கு அபார நினைவாற்றல் உண்டு. ஆனந்திக்கும் அப்படியே. 1800களில் இந்துவாக இருந்து கிறித்தவத்துக்கு மாறிய ஜேஜே யின் மனைவியும், மொழிபெயர்ப்பாளருமான மார்க்ரெட்டுக்கும் இப்போது கிறித்தவ ஈடுபாடும், மொழிபெயர்ப்பாளராககவும் இருக்கும் ஆனந்திக்கும் ஒரு கோடு கிழிக்கலாம்.
ஆனந்தி
மனச்சோர்வில் டிப்ரஷனில் இருப்பவள் என்பதால் முழுதும் தர்க்கரீதியாக இதை ஆராய இடமளிப்பதில்லை.
டிப்ரஷன் தரும் பிம்பங்கள் அவற்றுக்கேயானவை. தனக்குப் பிடித்த சமயலறைக் கத்தியை தானே
மறைத்து வைக்க வேண்டி இருக்கும் நிலைமை எண்ணி அழுதிருப்பவள்தான் ஆனந்தி.
மற்றொரு
அம்சமும் நாவலிருக்கிறது. ஆனந்தி தனிமை விரும்பி, அல்லது தனக்குள் நிறையப் பேசி யோசிப்பவளாக
இருக்கிறாள். நிறைய புத்தகங்களைப் படிக்கிறாள். புத்தகத்திற்கும் தனிமைக்கும் ஒரு அந்தரங்க
தொடர்பு உண்டு. வாசிப்பு என்பது தனிமையைக் கோருவது. அவளுக்குள் இருக்கும் சுயமொழிதலுக்கு
வாசிப்பும் ஒரு உபகரணமாகி இருக்கவும் சாத்தியமுண்டு.
மேலும்
நாவலில் மரணங்களையும் பிரிவுகளையும் இவள் பார்க்கிறாள். கல்லூரி மாணவன் கவின் தற்கொலை
(காரணம் தெரியவில்லை). கௌதமியின் தோழி கண்ணகியின் தற்கொலை (காரணம் தெரியவில்லை). அம்மா
கௌதமி கொரோனாவில் மரணம். தோழிகள் யசோதா, மாலதி, யாஸ்மின் போன்ற சிலரின் பிரிவு. செல்லப்
பூனை கூட விட்டுச் சென்றுவிடுகிறது. சமூகத்தில் இணைவு கொள்ள சாத்தியமற்ற அசௌகரியத்
தனிமை. தோழர் சிவா ஆனந்திக்கு ஆதாரமாக இருந்தவர்.
ஆனால் அவர் பற்றி குறிப்புகள் இல்லை. ஒருவேளை அவரும் விலகிப் போயிருக்கக்கூடும். நம்புவதற்கியலாத மனிதத் துணைகளை விட, நம்புவதற்கியலாத
செல்லப் பிராணிகளின் துணையுடன் அவள் இருக்கிறாள்.
இதோ
நம் தாய் என்று வாசகம் எழுதப்பட்டிருக்கும் மேரி சிலைதான் அவளிடம் தாக்கத்தை உண்டாக்குகிறது.
யாரும் தாயாகலாம் என்று நம்புகிறாள். மேரியே கருவுறா தாயானாள்தானே என்ற பார்வை அவளிடம்
எழுகிறது.
Ontology இருப்பியல் Existentialism இருத்தலியல் என்று இரண்டையும்
நாவலருகே வைத்து யோசிக்கலாம்.. இருப்பியல் - ஒன்று என்னவாக இருக்கிறது என்பதை - அதையும்,
அது சார்ந்திருக்கும் சூழலையும் வைத்து ‘அதை அதுவாகவே புரிந்துகொள்ளுதல்’ - ரூப அரூப,
இரண்டுமாகவே. ஆனந்தி
தன்னுடைய இருப்பான, ஆணாக இருந்தது, பெண்ணாக மாறியது இரண்டையுமே அதன் இயல்பாக புரிந்துகொள்ள
வேண்டும் என்றே எதிர்பார்க்கிறாள். அது இருப்பியல் தன்மை. அதனால்தான் அவளுடைய அம்மா,
இயற்கையை மீறுவது சரியல்ல என்று ஆன்மீக குருவின் வார்த்தையை மேற்கோள் காட்டும்போது,
அதைப்போலவே தன்னுள் நிகழ்ந்த மாற்றமும் இயற்கையானதுதானே என்ற கூர்மையான கேள்வி அவளிடம்
இருக்கிறது. அதே சமயம் அது சமூகச் சூழலில்
உருவாக்கும் இழுபறிகளே அதன் சிக்கலை உருவாக்குகிறது.
இருத்தலியல்
என்பது இதன் பின்னணியில், ஒரு தனி மனிதனின் இருப்பும் அவனிருக்கும் சூழலும் அதன் பரஸ்வர
விளைவும், தாக்கமும் குறித்த சுய விசாரணையாக இருக்கிறது. அர்த்தங்களை கற்பித்துக் கொள்ளும்
சூழலுக்குள் அவன் வீசப்படுகிறான். அவன் சுதந்திரமாக நினைத்துக் கொள்வது கூட ஏதோ ஒரு
நிர்பந்தத்தால்தான். நாம் சுதந்திரமாக இருக்க சபிக்கப்பட்டவர்கள் என்ற சார்த்ர் நினைவுக்கு
வருகிறார்.
அவளுடைய எல்லாவித எண்ண ஓட்டம், உணர்ச்சிகள், வெளிப்பாடுகள் அனைத்தையுமே அவள் டிப்ரஷனில் இருப்பவள் என்ற நிதர்சனத்தின் பின்னணியில் வைத்தே நாம் அளவிட வேண்டும்.
ஆனந்தி
இந்த நாவலில் அதிகமும் மூழ்கியிருப்பது தனிமையில் (loneliness) அல்ல. அந்தரங்கத் சுயதனிமையில்
Solitude). Loneliness ல், மனம் புற உலகைத் தவிர்த்து ஒடுங்கிக் கொள்ளும். ஆனால் மனதளவில் புற உலகின் தாக்கம் அல்லது அதற்கான
எதிர்வினையாகவே அத் தனிமை காணப்படும். ஆனால் Solitude என்பது தனிமைப் படுத்திக் கொள்ளுதல்
மட்டுமல்ல. தனக்குள்ளேயே மூழ்கி தன்னிடமே கேள்வியும் பதிலுமாக இயங்குதல். ஆனந்தி அடிக்கடி
அந்த மூலைக்குச் சென்று திரும்புகிறாள்.
அச்சம்
(fear) என்பதற்கு தீர்வுண்டு ஏனென்றால் அதற்கு
வரையறுக்க முடிந்த உருவம் உண்டு. வியாகூலத்துக்கு (Anxeiety ) தீர்வில்லை; ஏனென்றால்
வரையறுக்க முடியாத அருவம் அது. ஆகவேதான் பயத்திலிருந்து தப்பிக்க முடிகிறது. வியாகூலத்திலிருந்து
தப்பிக்க இயலுவதில்லை என்ற ஹைடெக்கரை நினைவுக்கு கொண்டுவரும்போது, அறையின் சுவர்களுக்குள்ளிருந்தே
அலையும் குரலுடன் உள்ள ஆனந்தியின் சிக்கலை நாம் புரிந்து கொள்ள இயலும்.
கிடாப்பூனையுடனான சண்டை, ரத்தக்கறை படிந்த பாத அடிகள், புத்தகத்தின் மேல் ஊறும் மரவட்டை, தூக்கத்திலிருந்து அழைப்பு மணிச் சத்தம் கேட்டு எழும்போது வெளியே போலீஸாரின் குரல்களும், கூட்டமும், ஆனந்தரும், கே எஸ்ஸும் அவளோடு உரையாடுதல் போன்ற கனவுத்தன்மையும், பிரமைகளும் நிலவும் பகுதிகள் அவளுடைய சமநிலை குலைந்த மனத்தைக் குறிப்பவையே.
* * *
தூங்கி எழுந்து வந்த ஆனந்தரிடம் ‘பரிநிப்பாணம் கிடைத்ததா?’ என்று காஸ்யபர் கேட்பது நிப்பாணம் கிடைத்ததா என்று இருந்திருக்கலாம். ஏனென்றால் நானறிந்த வரையில், பரிநிப்பாணம் என்பது உடலும் அழிந்து போவது.
25 வயதில்
தனது தாயிடம் தனது பெண்மைக்கான மாற்றம் குறித்து பேசியதாக வரும் கதையில், அதற்கு சில
ஆண்டுகள் கழித்து வரும் இடத்தில் 23 வயது என்று வருகிறது.
* * *
இந்த
கடந்த 2200 ஆண்டு காலத்தின் முக்கிய நிகழ்வுப் புள்ளிகளை இணைக்க முயன்றால், கிமு
500களின் ஆனந்தர், 1800 களின் மார்கரெட், 2020களின் ஆனந்தி என ஒரு கற்பனைக்கோட்டை இழுக்க
சாத்தியமுண்டு. தனது மோட்சத்தைக் கூட மறுத்துக்கொண்டு மக்கள் சேவையை விரும்பிய ஆனந்தரின்
நிப்பாணத்துக்கும், உலகையே தாயாகி அரவணைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்று விழையும் ஆனந்தி
என்ற திருநங்கையின் பேரன்புக்கும் ஒற்றுமைகள் உண்டு. இந்த ஒரு காரணத்துக்காகவே புத்தர்கால முன்கதையின்
தேவை அமைந்திருக்கிறது.
ஆனந்திக்கு
தாயாக இருப்பவர் பெயர் கௌதமி. மற்றொரு சிநேகிதியின் பெயர் யசோதா. நாவலின் துண்டுபட்ட மையம், பௌத்தம் சார்ந்த பிறப்பின்
சுழற்சியை முதன்மைப் படுத்தாமல், அந்த சாத்தியப்பாட்டின் பின்னணியில், திருநங்கையாக
இருக்கும் ஆனந்தியின் உளப்பாடுகளை, அறிவு மற்றும் உணர்வுகளால் தன் இருப்பை சுயம் சார்ந்த
கேள்விகளால் விசாரித்துக்கொள்பவளை, மனச்சோர்வின் கூறுகளாலும் அவள் கடையப்படும் நிலைமையையே
நமக்கு முன் வைக்கிறது.
பால்
மாற்றத்தால் உண்டாகிய உடல்-மன கிலேசங்கள், குடும்ப விலக்கம், மனச்சோர்வு நோய், தனிமை,
தீவிரமான சுய கேள்விகளால் தன்னையே நிரடிக்கொள்வதால் உருவாகும் உணர்வலைச்சல் போன்றவற்றை
எதிர்கொள்ளும் ஆனந்தியை, தீர்வுகளோ, தீர்ப்புகளோ சொல்ல இயலாத இடத்திலிருந்துதான் வாசிக்க
முடிகிறது.
அதுவே சாத்தியமானதும் கூட.
